HSP Praktijk van Karin Martens

Mijn persoonlijk verhaal

Ik heb 55 jaar nodig gehad om van baby uit te groeien tot hooggevoeligheidsbegeleider en te starten met Hooggevoelig en Balans.

Dit zijn 55 interessante jaren geweest, met zowel lastige als fijne perioden. Ik heb mijn hooggevoeligheid vervloekt en ik heb erdoor naast mijn schoenen gelopen.

Ik had geen periode willen missen, want... ik ben wie ik nu ben dankzij alles wat ik in mijn leven ben tegengekomen.

Inmiddels heb ik geaccepteerd dat ik hooggevoelig ben en ben ik er blij mee.

Ik heb er dusdanig mee om leren gaan, dat ik me overwegend in balans voel.

Als ik uit balans raak, weet ik wat ik doen kan om mezelf te herpakken.

Dit is wat ik alle hooggevoelige mensen toewens --> HOOGGEVOELIG - EN - BALANS.

 

 

Van baby tot HSP-begeleider en hooggevoeligheidsdeskundige 

De eerste vijf jaar

Als jongste dochter ben ik geboren in een warm, katholiek gezin van drie kinderen.

Als klein kind was ik stil, angstig en teruggetrokken. Het best voelde ik me als ik alleen was met mijn eigen gedachten en gevoelens. Deze waren diep, mooi, levendig en veilig. Ik was me ervan bewust dat alles en iedereen met elkaar verbonden is en voelde aanwezigheden die me hielpen. Ik veronderstelde dat alle mensen dit konden ervaren.

Alles wat ik voor het eerst deed, boezemde me angst in. Mijn ouders, broer en zus hebben hier steeds begripvol op gereageerd. Nooit hebben ze me gedwongen of verwijten gemaakt. Ze stimuleerden me. Vanuit een uiterst veilige omgeving mocht ik de wereld leren verkennen. Zo overwon ik mijn angst voor water, leerde ik in mijn eigen tempo lopen, steppen, fietsen en... op eigen benen staan.

Tijdens feesten kroop ik het liefst weg achter jassen die aan de kapstok hingen. Ik snapte niets van die grote mensen. In één oogopslag zag ik dat iemand zich ellendig voelde en uitgerekend déze persoon zat dan het hardst te lachen en de meeste grappen te maken. Ik weet nog dat ik als vierjarig meisje op een verjaardagsfeest van mijn vader tegenover een oom ging staan met de handjes in mijn zij, en zei: "Oom, u doet wel vrolijk, maar u bent het niet". Er volgde een doodse stilte. Ik wist dat ik iets gezegd had dat ik beter niet had kunnen zeggen. Mijn schaamtegevoel was intens, ondanks het feit dat ik niet wist wat ik fout had gedaan. Toen ik er een dag later met mijn moeder over sprak, zei ze me dat ik niet kan zien hoe iemand zich voelt en dat het niet netjes is om zoiets tegen een volwassene te zeggen. Dit bezorgde me grote verwarring.

Het kwam regelmatig voor dat ik vertelde wat ik waarnam en dat dit ontkend werd door mensen uit mijn omgeving. Hierdoor ging ik aan mezelf twijfelen en heb ik lang niet durven vertrouwen op mijn eigen gevoel.

 

De lagere school

Op de lagere school zat ik op een meisjesschool die geleid werd door nonnen. Hier had ik het enorm naar mijn zin. Ik had veel vriendinnen en voelde me geliefd en populair. Op school trok ik graag met anderen op. Thuis was ik het liefst alleen. Ik had het nodig om in mijn eigen fantasiewereld tot rust te komen en te verwerken wat ik overdag had meegemaakt. Halverwege de derde klas (nu groep vijf) was ik er pas aan toe om met vriendinnen af te spreken en om dagelijks buiten te spelen met buurtkinderen. Vanaf een jaar of tien was ik een echt buitenkind dat bijna altijd in gezelschap van leeftijdgenootjes te vinden was.

In de vijfde klas (nu groep zeven) vertelde een klasgenoot tijdens een klassengesprek dat ze een overleden tante had gezien. De non die ons lesgaf, zei dat het van de duivel is als je dit kunt zien. Ik vertelde haar dat dit niet van de duivel is, maar juist rechtstreeks afkomstig is van God! De non reageerde geschokt en vertelde nogmaals dat mensen die dit kunnen zien van de duivel zijn. Dit klassengesprek heeft een enorme impact op mijn leven gehad. Volgens de non (die ik graag mocht en waarvoor ik mateloos respect had) had ik iets in me dat 'van de duivel' is. In elke vezel van mijn lichaam voelde ik haar ongelijk en ik had intens medelijden met haar, omdat zij het fijne contact met een liefdevolle aanwezigheid blijkbaar niet kent. En toch... beperkte deze opmerking me in mijn manier van zijn. Jarenlang heb ik me geschaamd voor het feit dat ik aanwezigheden kan waarnemen op het moment dat ik daar voor open sta.

Er was nog een ervaring die me erg beperkt heeft in mijn manier van zijn. Tijdens een pauze op school vertelde ik aan een non, die aan het surveilleren was, dat ik gemerkt had dat ik pijn met mijn handen kan wegnemen. Ik had dit zelf ontdekt en was er verrukt over. "Oooh, wat erg", zei ze, "wat zal de Paus boos op je zijn als hij dit hoort". Ze vertelde me dat dit hekserij is en vroeg me dit nooit meer te doen. Haar reactie verbijsterde me! Ik vertelde haar dat Jezus geprezen wordt voor het feit dat hij mensen kon genezen en dat ik niet begreep dat het van mij hekserij is als ik hetzelfde doe dat Hij heeft gedaan. De non reageerde geschokt omdat ik mezelf met Jezus durfde vergelijken en maakte me duidelijk dit nooit meer te doen. Ik wist dat ze ongelijk had en toch heb ik er jarenlang gehoor aan gegeven.

 

De middelbare school

Als puber had ik het niet altijd gemakkelijk op school. Leren ging me goed af. Ik had een leuke vriendenclub. Van mijn populaire medescholieren echter begreep ik niets. Zij schepten er genoegen in om leraren en klasgenoten te pesten en te sarren. Onbegrijpelijk vond ik dit! Ik zag de pijn die veroorzaakt werd door het pestgedrag en kon er met mijn pet niet bij dat iemand dit een ander aan kan doen! Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik hier niet bij wilde horen! Dat zou ik met mijn geweten niet in overeenstemming kunnen brengen! Ik ontfermde me over degenen die gepest werden en voelde me daar goed bij.

 

Studeren

Na de middelbare school ging ik studeren aan de Opleiding Logopedie in Rotterdam. Op deze opleiding voelde ik me als een vis in het water! Rotterdam echter bleek niet de juiste plek voor mij te zijn. Vanwege mijn gevoeligheid slurpte ik alle indrukken van deze drukke stad in me op. Dit maakte dat ik me soms, van het ene op het andere moment, ineens heel akelig ging voelen, vooral in een druk warenhuis of in de metro tijdens de spits. Ik kreeg dan het gevoel alsof ik elk moment kon neervallen en steeds als ik tien minuten buiten had gelopen, voelde ik me weer prima. Lichamelijk en psychisch bleek er niets aan de hand te zijn, dat had ik laten onderzoeken. Pas jaren later kwam ik er bij toeval achter dat mijn gevoeligheid hier de oorzaak van was.

 

Mijn persoonlijke zoektocht

Ik was eenentwintig toen ik bewust besefte dat ik de wereld anders waarneem dan de meeste andere mensen. Dit was een OPENBARING voor me. Ik liep stage in een verpleeghuis en dit ging niet goed. De sfeer beklemde me en het verdriet van verpleeghuisbewoners raakte me diep. In een gesprek met mijn stagebegeleidster gaf ik aan dat ik het niet goed vond gaan. Zij vertelde me dat ik dat wel eerder aan had mogen geven. Toen ik verbaasd reageerde met: "Dat hoef ik toch niet te zeggen? Dat zie je toch? Dat voel je toch?", reageerde ze heel kribbig. "Hoe kan ik nou voelen hoe jij je voelt, DAT KAN NIEMAND!". Het was alsof een bom insloeg bij mij en haar woorden bleven door mijn hoofd spoken.... dat kan niemand, dat kan niemand. Maar..... ik kan dat wel en ik ben wel degelijk iemand. Hoe zit dit?

Diezelfde dag al begon ik aan een persoonlijke zoektocht. Aan alle bekenden die ik tegenkwam vroeg ik of zij kunnen voelen hoe een ander zich voelt. Niemand leek mijn vraag vreemd te vinden en mensen namen de tijd om er op te reageren. Zo kwam ik erachter dat de manier waarop ik de wereld waarneem, uniek is. En dat dit opgaat voor iedereen. Er waren mensen die echt niets opmerken van het gevoel van een ander. Er waren ook mensen die aangaven last te hebben van fel licht, of een hard geluid, of een labeltje in de nek. Daarvan had ik zelf nooit last. Hoe bijzonder, al die verschillen.....

Ineens ging ik de wereld met andere ogen bekijken. Ineens ging ik mensen begrijpen. Ineens kon ik gebeurtenissen plaatsen. Ik ging ook begrijpen waarom mensen me niet uit zichzelf hielpen als ik me ellendig voelde. Ik vond het nooit nodig om over mijn gevoelens en gedachten te praten aangezien ik ervan uitging dat een ander toch wel wist wat er in me omging. Pas toen ik merkte dat dit niet zo was, leerde ik uitleg te gaan geven over mijn gevoelens en gedachten. Dit ging niet vanzelf. Immers, iets wat je eenentwintig jaar niet gedaan hebt, heb je jezelf niet zomaar eigen gemaakt.

Tevens ging ik leren om anders naar mensen te kijken en anders met mensen om te gaan. Aanvankelijk ging ik toetsen of mijn gevoel wel klopte. "Als ik nagenoeg de enige in mijn omgeving ben die voelt wat een ander voelt, voel ik het dan wel goed?", dacht ik. Ik ging dit checken bij iedereen die ik ontmoette. "Ik voel dat jij je .... voelt. Klopt dat?" En jawel, het klopte, telkens weer. Voor mij gaf deze periode bevestiging. Maar.... mensen om me heen gingen me mijden. Zij zaten er niet op te wachten om ongevraagd 'doorgelicht' te worden.

Er waren ook mensen die juist naar me toe kwamen. Zij vonden het fantastisch dat ik hen zo goed aanvoelde. Aanvankelijk genoot ik van hun adoratie. Ik kon iets dat een ander niet kon en daardoor voelde ik me belangrijk en slim. Dit gaf me energie en ik voelde me verheven boven anderen. Al snel echter, ging het me benauwen. Deze mensen namen me wel heel serieus. Mijn adviezen werden letterlijk opgevolgd, zonder er met hun eigen logische verstand over na te denken. Onbegrijpelijk vond ik dit. Onbegrijpelijk en doodeng. Wat zouden ze doen als ik zei dat ze van een flat af moesten springen?

 

Ik wil niet meer voelen

Er kwam een periode aan waarin ik mijn gevoel ging negeren. Ineens had ik het hélemaal gehad met het gericht zijn op een ander. Vanaf toen lette ik alleen op wát iemand zei en negeerde bewust de overige signalen die mensen uitzonden. Ik had er geen zin meer in, geen puf meer voor en had het nodig om alleen op mezelf gericht te zijn. Ik werkte in een verpleeghuis en had een goedlopende logopediepraktijk. Met ziel en zaligheid werkte ik soms zestig uur per week. Verder wilde ik stappen en lol maken: geen diepzinnige gesprekken en moeilijk gedoe meer! Vrienden en kennissen waren verbaasd. De ongevraagd behulpzame en attente Karin was ineens niet zomaar behulpzaam en attent meer. Het moest worden gevraagd en het antwoord kon wel eens 'nee' zijn...

Door deze periode heb ik geleerd wie mijn echte vrienden zijn. Door deze periode heb ik ook ervaren dat het onmogelijk is om mijn gevoel te negeren. Hoe dieper ik mijn gevoel wegstopte, des te heftiger het bij me terugkwam.

 

Bijzondere ervaringen

Ik was aan het werk in mijn logopediepraktijk en kreeg op een dinsdagmiddag twee nieuwe cliënten voor behandeling van stemklachten. Op het moment dat de eerste cliënt in de wachtkamer stapte, kreeg ik het woord KNO in gedachten. Toen ik hem een hand gaf, dreunde dat woord letterlijk door mijn hoofd. Eenmaal in de behandelkamer zag ik die man heel wazig. Het was alsof hij in een grauwe, grijze, mistige wolk zat die de helft van de kamer in beslag nam. Het woord KNO bleef door mijn hoofd denderen, LUID en duidelijk. Hoe het me gelukt is om een anamnese en onderzoek af te nemen, weet ik niet, maar... het lukte me. Deze man had met de huisarts afgesproken om pas naar een KNO-arts te gaan, als logopedie geen verbetering gaf. Hij was dus niet van plan om meteen een KNO-arts te consulteren. Toen de man wegging, nam hij de wolk met zich mee en verdween het woord KNO uit mijn hoofd. Even later stapte de tweede nieuwe cliënt de wachtkamer binnen en meteen kreeg ik het woord INCEST in gedachten. "Nee hè", dacht ik, "Niet weeeeer!". Tja, toch weer...., de vrouw zat in 'de wolk' en het woord INCEST dreunde door mijn hoofd. Steeds als ik aan deze mensen terugdacht, kreeg ik de woorden KNO en INCEST in gedachten. Tijdens de derde behandeling heb ik de man voor het blok gezet. Ik gaf hem de keuze: "Ik maak NU een afspraak bij de KNO-arts, óf u gaat op zoek naar een andere logopedist, want ik kan u niet naar eer en geweten helpen". Binnen zes dagen bezocht de man een KNO-arts. Diezelfde avond belde hij me op. Er was iets gevonden in zijn keel dat er niet goed uitzag. Voor de volgende dag waren er al afspraken gemaakt voor onderzoek in een ziekenhuis in Rotterdam. De vrouw heb ik geleidelijk aan zover gekregen dat ze zich wilde laten behandelen door een geschikte psycholoog.

Vanaf dit moment kreeg ik ongevraagd heel veel informatie binnen. De ober had buikpijn. De conducteur had liefdesverdriet. Zo ging het maar door, een hele dag......

 

Ik ben oké als gevoelig persoon

Ik werd ziek. Overspannen. Ik moest aan mezelf toegeven dat ik niet alles kan, dat ik niet alles aankan en dat ik ook oké ben als hooggevoelig persoon. Ik bén gevoelig. Daar kan niets of niemand iets aan veranderen. Daar heb ik het mee te doen. Zélfs als het niet lijkt te passen binnen deze maatschappij. Het hoort bij mij. In een spiritueel centrum leerde ik om te aarden en om letterlijk met beide benen stevig op de grond te staan. Dit vond ik aanvankelijk heel moeilijk, omdat ik mijn knieën altijd strak aanspande. Toen het me eenmaal lukte, voelde dit bevrijdend. Ik voelde me stevig en flexibel tegelijkertijd. Ik kreeg ineens meer ruimte van binnen, zodat ik ervaringen een plek kon geven en mijn gedachten tot rust konden komen.

De periode van mijn burn-out was de moeilijkste en, achteraf gezien, de waardevolste periode uit mijn leven.

Na drie maanden kon ik weer gaan werken. Tien kilo zwaarder, omdat ik geen onnodige energie meer stak in het wegstoppen van mijn gevoel. Heerlijk vond ik dit! Ik was altijd extreem mager geweest en werd verdacht van anorexia. Dát stempel was ik op slag voorgoed kwijt.

Ik leerde Ad kennen. Het klikte meteen en al na drie weken gingen we samen op vakantie. Ad moest niets hebben van spiritualiteit en heeft tot op de dag van vandaag niet de behoefte om te praten over mijn ervaringen als hooggevoelig persoon. Hij respecteert mijn hooggevoelige kwaliteiten en ik respecteer dat ik dit niet kan delen met hem. Voor mij is dit heel goed en heeft ervoor gezorgd dat ik met beide benen op de grond ben blijven staan.

Binnen een half jaar woonden we samen. We gingen trouwen en kregen kinderen.

De ingevingen die ik kreeg als ik iemand ontmoette met wie het niet goed ging, dienden zich steeds rustiger aan. Ik bemerkte dat deze ingevingen vanuit mijn buik naar boven borrelden en niet bedacht waren door mijn hoofd. Ik bemerkte ook dat ze altijd kloppen. Het is voor mij een ware worsteling geweest om te leren omgaan met 'negatieve' ingevingen. Ik voelde me er verantwoordelijk voor en deed er alles aan wat in mijn mogelijkheden lag, om mensen te waarschuwen / te helpen. Ik kwam er al snel achter dat dit niet werkt, omdat het op weerstand stuit. Mensen hebben hun eigen verantwoordelijkheid. Dit kan ik hen niet ontnemen en ik ben niet in staat om al het leed van een ander te voorkomen. Ik maakte met mezelf de afspraak om, op subtiele wijze, drie keer te spreken over mijn ingeving en het hierna te laten bij wie het hoort.... bij de ander..... Voor mij werkte dit prima en het gaf me rust. Langzaam maar zeker leerde ik opmerken wanneer iemand er al dan niet voor open staat om mijn ingeving kenbaar te maken.

 

Een boek vol herkenning

In de kroeg vertelde een vriend dat hij het boek Hoog Sensitieve Personen van Elaine N. Aron had gelezen. De volgende dag al mocht ik het van hem lenen en dit boek was een feest van herkenning voor mij. Ineens had mijn manier van zijn een naam.... hooggevoeligheid. Ik heb het boek verslonden en meermaals gelezen en ik kon elke paragraaf betrekken op mezelf of op mensen die ik ken vanuit mijn omgeving.

 

Als moeder werken in het onderwijs

Toen onze oudste dochter naar school ging, bleek ze het er vreselijk te vinden. Omdat ik het heel naar vond om haar in de vakanties naar opvang te brengen, besloot ik als logopedist in het onderwijs te gaan werken. Dit bleek voor mij een schot in de roos te zijn. Totaal onverwacht had ik het enorm naar mijn zin op school! De werktijden kon ik perfect afstemmen op de schooltijden van mijn meiden en in de vakanties was ik altijd vrij. Dit was een onbezorgde tijd voor mij, met evenwicht tussen werk, gezin en hobby's, want ook als moeder bleef ik cursussen volgen en dingen voor mezelf doen.

 

Mijn eerste voorlichting over hooggevoeligheid

In augustus 2006 kreeg ik tijdens een fietstocht de ingeving om op school uitleg te gaan geven over hooggevoeligheid. Deze ingeving kwam zo maar in me op en liet me niet meer los. Ik wist dat dit te gebeuren stond. Daarom begon ik meteen met de voorbereidingen ervan. Toen in oktober op school werd aangekondigd dat presentaties gegeven konden worden tijdens een studiedag op 6 december, had ik het grootste deel van de presentatie al voorbereid. Vooraf was ik verschrikkelijk zenuwachtig. Náchtenlang lag ik wakker van de stress. Ik was bang om voortaan gezien te worden als 'dat gevoelig mens' en niet meer serieus genomen te worden als logopedist. En toch... moest ik het doen... Het was geen optie om de presentaties NIET te geven. Zíék van spanning ging ik naar school. Toen ik eenmaal aan het praten was, verdween de spanning als sneeuw voor de zon. En de toehoorders... waren vol lof. Nog nooit heb ik me zó gewaardeerd gevoeld als na deze presentaties. Collega´s vroegen me om de tekst. Zij wilden het nog eens nalezen en wilden het delen met familieleden.

Dit was het eerste moment waarop ik sprak over hooggevoeligheid. Ik wist meteen dat het de bedoeling is dat ik er vaker over ga spreken en dat ik ooit hooggevoelige mensen zou gaan helpen.

 

Intuïtie

Ik had me opgegeven voor een cursus intuïtieve ontwikkeling. Ik was enorm zenuwachtig om hier heen te gaan. Ik was namelijk bang dat ik te horen zou krijgen niet intuïtief te zijn, terwijl ik zelf altijd vond dat mijn intuïtie mijn beste eigenschap was. Mijn idee over mezelf had beslist een flinke deuk gekregen als gebleken was dat er van intuïtie geen sprake was. Mijn angst bleek ongegrond te zijn. Tijdens deze cursus bemerkte ik dat ik foto's kan invoelen. Door een foto in beide handen te nemen, bleek ik vragen te kunnen beantwoorden over degene die op de foto staat afgebeeld. Wow, wat vond ik dit fijn om te doen en wat ging me dit goed af! Elke cursusavond voelde aan als een cadeautje.... Na deze cursus volgde ik nog enkele healingcursussen.

 

Praktijk Akari

Ik vroeg me af of ik ook thuis foto's in zou kunnen voelen en zou kunnen healen. Ik besprak dit met Ad en hij knapte voor mij de kamer op die dienst zou gaan doen als praktijkruimte. Ik ging op zoek naar 10 'proefkonijnen' en.... ook thuis lukte het me om antwoorden op vragen te geven. Ik startte Praktijk Akari, wat licht en helderheid betekent. Dit was een spirituele praktijk. Ondanks het feit dat ik dit werk fijn vond om te doen, gaf het me niet de voldoening die ik verwacht had dat het me zou geven.

Ik vind het belangrijk om mensen te leren hoe ze zichzelf kunnen helpen, zodat ze leren op hun eigen wijze klachten en problemen het hoofd te bieden. Dit bleek niet altijd de doelstelling te zijn van mensen die naar Praktijk Akari kwamen. Velen (lang niet iedereen, hoor) wilden gewoon door mij geholpen worden en dat voelde voor mij niet helemaal goed.

Tijdens een zomervakantie van zes weken, bedacht ik de cursus 'met beide benen op de grond'. Op mijn allerlaatste vakantiedag plaatste ik een advertentie op Facebook. Ik vond dit erg spannend, omdat ik me ineens zichtbaar ging maken op social media. Ook deze keer bleek ik voor niets gespannen geweest te zijn. Mensen reageerden positief en al enkele uren later hadden zich zes mensen aangemeld, het maximale aantal dat in mjin praktijkruimte past!

De cursus werd goed ontvangen. Ik vond het leuk én heel zinvol om te doen en de meeste deelnemers wilden er een vervolg op. Met enthousiasme en plezier bedacht ik thema-avonden en cursussen, gericht op hooggevoelige mensen.

Mijn HSP praktijk was van start gegaan, zonder dat ik vooraf van plan was geweest om me op hooggevoeligheid te gaan richten!

 

Praktijk Karin Martens

Ik veranderde mijn praktijknaam in Praktijk Karin Martens, omdat ik er eindelijk aan toe was om mezelf zichtbaar te maken voor de buitenwereld, met al mijn goede en minder goede kanten, met mijn hooggevoelige valkuilen en kwaliteiten. Dit was een praktijk voor hooggevoeligheid én voor het invoelen van foto's.

Vanuit een erfenis bekostigde ik de Leergang tot HSP begeleider. Hierna ging ik HSP begeleidingstrajecten opstarten, met verbluffende resultaten.

In maart 2020 rondde ik met succes de Opleiding tot hooggevoeligheidsdeskundige af, wat me nog meer handvatten gegeven heeft om hooggevoelige mensen te helpen om zichzelf te helpen.

 

Hooggevoelig en Balans

Vanaf 1 oktober 2020 is mijn praktijknaam veranderd in Hooggevoelig en Balans, een naam waarmee meteen zichtbaar is wat ik doe en waar ik voor sta.